از لحاظ قد و وزن مشکلی ندارم 180 // 80 هستم .اتفاقا ورزشکار هم هستم .
همه دخترهایی که میشناسم یا با ادمای خوش قیافه ان یا با پسری که قیافه معمولی داره ولی از لحاظ تحصیلی و خانواده و ... سطحش بالاس
مشکل من همینه که در سطح معمولی هم نیست چهرم!
الان که به گذشته نگاه میکنم هیچوقت خوشحال نبودم تو زندگیم . از همون دوران دبستان افسردگی بسیار شدید داشتم تا همین حالا
هیچ کسی درک نمیکنه . همه مشاورها میگن کارهایی انجام بده که ازش لذت میبری. ولی من از هیچ کاری لذت نمیبرم . هیچ کاری!
سعی کردم خودمو درگیر کار و درس کنم ولی بهتر که نشد هیچ بدترم شد! تو محیطهای درسی و کاری هم بالاخره زن و شوهر ها و دوس دختر پسرا هستن
وقتی میبینم چقدر از اونا موفق ترم و چقدر پر تلاش ترم ولی اونا زندگی بهتری دارن روانی میشم . اونا واقعا خوشحالن . من هیچوقت نفهمیدم خوشحالی یعنی چی. هیچوقت حسش نکردم
بخاطر اون دختری که دوسش داشتم ناراحت نشدم . اون موضوع فقط بهم یاداوری کرد هر چقدر هم از لحاظ هیکل و تحصیلات و اخلاق و پاکی و ... خوب باشی بازم اگه قیافه ات زشت باشه حق زندگی نداری
زندگی مال کساییه که لاقل یه قیافه معمولی دارن . بدون استرس درس میخونن و کار میکنن و تفریح میکنن به وقتش هم با کسی که دوسش دارن ازدواج میکنن و خوشبخت میشن
دلم میخواد تموم شه زندگی . وقتی کل دوران بچگی و نوجوونی و جوونی اینقدر ناراحت کننده و حال بهم زن گذشته دیگه وای بحال پیری
از همون 5 6 سالگی که یادم میاد افسردگی و گوشه گیریم شروع شد